"Pari, Pari!" - powtarzałam podekscytowana w kółko, kiedy prawie o północy znaleźliśmy się w samym sercu Paryża. Och, co za emocje! Kilka godzin podróży, na tylnim siedzeniu jeeepa. Między ukochanym Tomusiem, który dzielnie słuchał o polityce Belgii, a dziesięcioletnią dziewczynką, pokazującą mi swojego ulubionego misia, i włączającą "Marsjanie atakują" z angielskimi napisami, abym też mogła obejrzeć. Przemiłe dziecko! Ze stacji benzynowej już za Brugią, zabrała nas rodzinka belgów. Bardzo sympatyczni, otwarci ludzie. Sam Paryż... straszny! Ja się pytam, gdzie ta Coco, Dior, i muzyka ze wszystkich komedii romantycznych! Zamiast tego usłyszeliśmy strzał, i opowieść o tym, jak to w parku tym, o tu, niedalekim, przechadzają się nocą transwestyci, prostytutki i inne dziwne rzeczy. Znaleźliśmy wspaniały hostel; wąsko, gorąco, szpitalne łóżka, pokój 4-osobowy, i w pokoju na posłaniu obok... zakochana para chińczyków. Nieźle! "Hi - Hi" I tak sobie wyznawaliśmy miłość w tym paryskim hoteliku, my po polsku, sąsiedzi po chińsku.
Im wyżej słonce wzbijało się w niebo, tym było lepiej. Czarna sukienka, z przypiętą czerwoną różą, płaskie sandałki, dłuuuuuuuuga bagietka, przewodniki, i mieliśmy już prawdziwy "Pari Pari!" Kolorowymi uliczkami, między stolikami, turystami, spacerowaliśmy i wchłanialiśmy obcą kulturę, wszystkimi zmysłami. Pierwsze 'must be' - Luwr i niebotyczna kolejka. Znana wszystkim szklana piramida, miliony fleszy, jeden globtroter 'chwyta w palce' budowlę, drugi robi zdjęcie. W środku, głowa boli od przepychu, jasności i ciągłego ględzenia turystów. Mona Lisy nie zobaczysz, bo japończyki napierniczają, napierają, naskakują, podskakują z aparatami. Co za japończyki. Wieża Eiffla, nareszcie miejsce gdzie można odpocząć. Postanowiliśmy być bardzo romantyczni, jak tysiące znajdujących się tam osób, kupiliśmy wino, i siedzieliśmy na trawce pod jednym z siedmiu cudów świata.
Nadeszła pora obiadowa, cóż piękniejszego w stolicy Francji! Jedzenie, wino, desery. Wodzeni za nos różnego rodzaju zapachami, zaglądając delikatnie francuzom w talerze, chodziliśmy z knajpki do knajpki, sprawdzając ceny (mieliśmy przed sobą jeszcze daleką podróż do Barcelony), długo szukając odpowiedniego miejsca. Kiedy wszystkie te potrawy na raz, i każdą z osobna widziałam już i czułam w brzuszku, te kuszące warzywa, zapiekanki, wino w kieliszkach, wtedy stało się coś niesłychanego. Tomuś powiedział: "Chcę chińszczyznę" Więc co? Miłość. A, że z miłości robi się różne głupoty, poszliśmy na chińczyka. To była jedna z dwóch, najgorszych potraw jakie w życiu jadłam. Na szczęście śmiechu było co niemiara, a już w kilka minut później lizałam przepyszne lody na poprawę humoru. Olbrzymia, waniliowa porcja, złożona z dwóch kul, w kruchym, cukrowym wafelku, jedzona nad Sekwaną, zatarła na zawsze ślad po makaronie z warzywami. Pamiętajcie, jeśli kiedyś, będąc w Paryżu, zdarzy wam się popełnić jakąś gafę, wtedy śmiało przypomnijcie sobie co zjadła na obiad Alka w krainie pyszności ;-)
Nie bójcie się, nie będzie dziś chińszczyzny. Swoją obecnością, zaszczycił nas dziś król nad królami, jaśnie różowy Pan Łosoś. I oczywiście przepis nie pochodzi, z domu zgrabnej, giętkiej francuzki. Nie pochodzi nawet z miejsca występowania łososia, czyli z północnej części Atlantyku. Był znacznie bliżej, w Ławach.
Wspaniały kolor, zapach po upieczeniu. Gotowany, smażony, pieczony, grillowany - zawsze jest panem i władcą stołu. Jest drogi, dlatego nie zawsze mogę sobie na niego pozwolić, ale wtedy smak jest jeszcze bardziej intensywny. Zamknijcie oczy, i zobaczcie jak fantastycznie spływa po nim sok z cytryny.
Koniec! Gotujemy bo ślinka cieknie!
Łosoś skąpany w słodkiej śmietance na piórach
potrzebne będą:
- 250 g łososia (może być wędzony)
- 250 g makaronu pióra
- 0,5 l śmietanki 30%
- jedna średnia cebulka
- sól i pieprz
- świeża pietruszka
- cytryna
- łyżka oliwy
Makaronowe pióra ugotujcie w osolonej wodzie, tak by były al dente.
Cebulkę posiekajcie, i podsmażcie na oliwie, na patelni. Pozwólcie jej się tylko zeszklić, pamiętajcie, że nie może zbrązowieć. Do przygotowanej tak cebuli, dorzućcie pokrojonego w większe kawałki łososia. Ryba i tak się rozleci na mniejsze kawałeczki. Sól i pieprz dodajcie według uznania. Gdy nasz różowy król delikatnie się podsmaży, wlejcie śmietankę i trzymajcie na małym ogniu do zagotowania.
Polejcie makaron gotowym łososiem i sosem, posypcie pokrojoną pietruszką. Jeszcze tylko cytryna z boku talerzyka, ja wyciskam na swoją porcję, aż pół, ale to już jak kto woli ;)
Smacznego
Alicja
A mówiłam Wam, że mam skrzydła?
Dobranoc!
